De impact van de culturele revolutie op zijn familie en de ingrijpende urbanistische kaalslag in zijn thuisstad Beijing komen steeds terug in het oeuvre van Song Dong. Ook in de monumentale installatie die hij maakt naast de Sint-Salvatorskathedraal. Het werk is gebaseerd op de traditie van de bonsai, waarbij de mens op artificiële wijze de natuur probeert te bedwingen en te controleren.

In dialoog met het Brugse historische erfgoed wijst Song Dong op de bouwwoede in zijn eigen land, waar men op een heel andere manier met erfgoed omspringt. Historische paleizen, tempels en hele buurten moeten er plaats ruimen voor wolkenkrabbers en winkelcentra. Ironisch genoeg worden de authentieke gebouwen soms nagebouwd als kopie van de originele.

In Brugge creëert Song Dong een Chinese rotstuin met een miniatuurlandschap. In het werk integreert hij oude Chinese ramen die hij van de sloophamer heeft gered. De ramen verwijzen zowel naar verhalen en herinneringen uit het verleden als naar het heden en de toekomst van de stad. Boven op de installatie staat in grote neonletters ‘Wu Wei’. Dit taoïstische begrip betekent ‘niet-handelen’ – doen door niet te doen, meegaan met de stroom der dingen. Een uitnodiging tot reflectie of een impliciete kritiek?